Niezapomniana wigilia ...Spędzona z zaprzyjaźnioną rodziną sąsiadów.
Mama postanowiła przygotować na wspólną kolację , kisiel z owsa. Jej numer popisowy. Gotowała go często na życzenie Taty. Noc już prawie zapadła, gdy wszyscy zebrali się w dużej kuchni Stankiewiczów. Wszyscy odświętnie ubrani, uroczyści i poważni. Wydawało się, że tego wieczoru jest wszędzie pełno niewidzialnych aniołów, które wpływają na ludzi aby byli dziś szczególnie mili i życzliwi dla siebie. Choinka prosto z lasu sięga aż do sufitu.
Paliłam zapałkę po zapałce aby zapalić świeczki. Ręce drżą z podniecenia. Gdy nie sięgałam wyżej, tata uniósł mnie na rękach. Napinam się, sapię i stękam. Wszyscy wstrzymują oddech. I oto choinka płonie w całej swej okazałości. I wszystko stało się jeszcze bardziej kolorowe. Milczac rozglądam się dookoła, uśmiechłam się bo dla mnie był to naprawdę odmienny wieczór.Są w życiu chwile, które pozostają w pamięci na długo. Tak dużo ludzi przy jednym stole, wszyscy przejęci , dzielenie się opłatkiem, smakołyków pełen stół, wspólnie śpiewane kolędy. Chciałoby się, aby ten błogi stan nigdy nie minął bo ten wieczór pozwolił zbliżyć się ludzkim sercom . Babcia Ela złapała mnie na kolana,przytulała odważniej niż zwykle a ja rewanżowałam się całuskami w Jej pożółkłą rękę i w wystawiony do pocałunku wyschnięty policzek. Żadna z nas nie wyrzekła ani słowa ale serce każdej czuło się szczęśliwe bez słów. Wśród pisków i śmiechów dzieci, przedzierał się śpiew chóralny kolęd z trzeszczącego radia. Dorośli rozmawiają o strachach, upiorach i różnych niezwykłych zdarzeniach unoszących włosy na głowie. Wszyscy lubią taki dreszczyk podniecenia. A pod koniec wieczoru, drzwi prowadzące z głębi ciemnej i pachnącej stęchlizną sieni, otworzyły się z wielkim hukiem i stanął w nich Mikołaj. Najprawdziwszy z prawdziwych. Zobaczyłam go na własne oczy. Na-pra-wdę!Był ubrany w kożuch sięgający aż do ziemi. Dzieci powitały go z niebosiężnym zachwytem a Bary wywalonym ozorem, podskokami i merdaniem ogonem. Potem dzieci sepleniły zabawne wierszyki i śpiewały piosenki nagradzane gromkimi brawami. Zacisnęłam dłonie. Teraz kolej na mój występ. Przez kilka sekund stałam nieruchomo. Długie ,cienkie ramiona w rękawach ciemnego golfa, krótka zielona spódniczka, beżowe trochę rozciągnięte rajstopki. Podrapałam głowę jakby to pomagało się namyślić i zaśpiewalam głośno i odważnie chociaż tremę miałam ogromną.Otrzymałam niewielką papierową torebkę, a w niej...Czekoladowe cukierki!Rozwinęłam papierek i przybliżyłam do ust badając koniuszkiem języka. Pyszne! Nie wiedziałam, że istnieje na świecie coś tak niezwykłego. Dziwne. To jedzenie, które nie służy do zaspakajania głodu tylko dla przyjemności.Czy istnieje coś wspanialszego od tej brunatnej słodyczy? To był wieczór na piątkę, może nawet na piątkę z plusem. No i koniec bajki i wspólnego wieczoru. Czas do domu. Ściskał mróz i księżyc oświetlał wszystko srebrzystą poświatą zamieniając wszystko w bajkową krainę. Słychać było ciche szmery wśród krzaków, trzaskanie gałęzi i skrzypienie śniegu pod nogami. Tata wziął mnie na ręce mimo że się wzbraniałam bo byłam już duża i wolałam iść nóżkami. Teraz poczułam wyraźnie jaki jest duży i silny. Czułam się bezpiecznie. Mimo to, trzymałam się kurczowo ramion ojca jakby się obawiałam, że rozpłynie się i zniknie gdzieś w nocy.JAK MIŁO JEST WRACAĆ DO WSPOMNIEŃ.